شاعرم؛ مثل همیشه، با قلم، در می‌زنم            در بهشتم؛ چون قلم، در وصف مادر می‌زنم

هر شب قدرم، پُر از تقدیر صبحی روشن است            تا دم از آن نـامِ با قـرآن برابـر می‌زنم

مومنم؛ ایمان من، از شوق تسبیحات توست            مـن به یـاد تـو، دم از الله‌اکـبر می‌زنـم

تا شنیدم، مادرم دریای پاکی، مثل توست            بیشتر دارم به اعـماقِ دلم، سر می‌زنم

تا به دست آرم دلت را، از نجف دُر می خرم            نقش دُر را مثل دل، با نام حیدر می‌زنم

از لحد پر می کشم، تا می‌رسی دامن کشان            یاعلی گویان، قدم بر خاک محشر می‌زنم

من بهشتی هم که باشم، قصر میخواهم چه کار            می‌روم چادر کنار حوض کوثر می‌زنم

عاشـق سـاداتم و هـمـراه فـرزنـدان تو            طعـنه بر احـوال نا فـرجام ابتر می‌زنم

تا شبـسـتان حرم، با فاطـمیون می‌روم            سربلندم کرد، سربندی که بر سر می‌زنم

مثل تو، حتی اگر تنها، به میدان می‌روم            مثل تو، حتی میان کوچه، سنگر می‌زنم

نالۀ دلـتـنگی‌ام را، آه مـادر! سالهاست            می‌روم قم، در میان صحن دختر می‌زنم

شاعرم، این است فرقم با یتیم و با اسیر            من فقیری با وقارم، با قلم، در می‌زنم